۱۳۸۸ اردیبهشت ۶, یکشنبه

دوست


دلت اندازه هستی

قلبت خانه عشق

سینه ات دشت گل سرخ

دستت وسعت صحرا

نفست باد صبا

سخنت شیرینی

چشمت پی دوستی

خورجینت پر سوغاتی

هر که هستی

هر کجا هستی

هر زمان هستی

دیده نادیده

تورا من دوست می دارم بسی

منوچهر مرعشی

26-04-2009

۳ نظر:

ناشناس گفت...

سلام بر دوست
از آسمان دیده شعر شما ستاره باران.
بسی گویم . که همین دوست داشتن بسیار زیباست.و چشمه عشق شعرتان در سنگ دل پوشیده خواهیم داشت.
شما آرزو های محال را ساده می نگارید
شعر شما عاری از کلمات محزون پر از نسیم دلنواز است.
به خاطر زیبایی شعرتان دوستی نثارتان
وسپاس از مهربانی اشعارتان

ناشناس گفت...

شاعر عزیز
سخن بسیار دل ازجور روزگار. که درد ما درد بی دوستی است و زخم ما زخم یار است .خانه دوست کجاست ؟و به کجا چنین شتابان سلام ما را برسان عزیز.
کجاست؟دل خوش سیری چند
بوی خوش شعرتان وخانه آبی دوست. بدون در نظر گرفتن دنیای واقعی راخیلی زیبا ترسیم نمودید.
احساس شما چراغ راه ما
دوست

ناشناس گفت...

سلام منوچهر جان

شعر زیبایی ست. ساده و صمیمی.