۱۳۸۸ اردیبهشت ۱, سه‌شنبه

صدایت


بی خبر،
صدایت را ندزدند
جیرجیرکهای خاموش
عنکبوتهای پیر
میکروبهای موذی
ویروسهای غریبه

همه حواست را صدا کن
که صدایت را ندزدند

صدایت،
صفای جهان ماست

منوچهر مرعشی
21-04-2009

۲ نظر:

زری گفت...

عجب شعر قشنګی است! موفق باشی

ناشناس گفت...

شاعر عزیز
پیغامی زیبا و خیالهای بیکران به همانند صدای پای آب سهراب در شعر
صدایت نهفته است.
ولی در این حوض نقاشی بی ماهی.
شعر شما برای ما به مانند. ترانه ها و آوازه هایی از بغض گیر کرده بی صدا و دلنواز است
در اینجا که آواز شقایق زندانی ست .
دلمان خوش است به سکوتمان
همیشه دلمان مملو از صفای شعرتان
سلامت باشی. زغم روزگار دور