منطق بودن

منوچهر مرعشی
31-12-2008

منطق بودن ابر است که ببارد
رود که جاری شود
چشمه که بجوشد
آفتاب که بتابد
باد که بوزد
ستاره که بدرخشد
و من باید بسرایم از
آفتاب وستاره و ابر


منطق بودن دانه است که بروید
غنچه که بشکفد
ریشه که بدود
درخت که سایه دهد
میوه که برسد


و من باید بسرایم از
غنچه و دانه و درخت و میوه

منطق بودن بلبل است که بخواند
گل که جلوه کند
پرنده که پرواز کند
خاک که بپذیرد
کوه که بایستد
صخره که سینه سپر کند
سنگ که صبور باشد
دریا که آشفته شود
و من باید بسرایم از
این همه

منطق بودن قلب است که بتپد
شمع که بسوزد
آتش که بسوزاند
دل که ببیند
جهل که بپوشاند
آگاهی که روشن کند
و من باید بسرایم از
نورو تاریکی و آتش

منطق بودن انسان است که بداند
که عشق بورزد
که بپرسد
که بجوید
که بخندند
که بگرید
که نطق کند
که بیفتد
که برخیزد
که آرام نگیرد
که آرزو داشته باشد
که بسازد
که بگذرد
که به پیش بتازد

و من باید بسرایم از
انسان

حماسه و حماسه سازان حی و حاضر

ما کم وبیش با حماسه های افسانه ای، داستانی، تاریخی و.. آشنا هستیم. حماسه های که دارای محتواو مضمون و ارزشهای انسانی هستندو در گذر زمان می مانند وبیشتر می درخشند ودر برابرما قد علم می کنند و هر نسلی باید در شرایط زمانی و مکانی خاص خودش این حماسها را باز خوانی و باز بینی کند و از پیامهای آنان ره توشه بردارد.

اماء واقیت این است که همیشه حماسه و حماسه سازان آن چیزها و یا کسانی نیستند که ذهن ما با معیارهای شناخته شده می شناسد
چه در گذشته و چه درحال نبردهای عمیق انسانی بظاهر آرام،خاموش و ناشناخته ای بود وهست که با ابزارها و وسائل انسانی ساده ای چون اندیشه، آگاهی ،روشنگری، ایمان،اراده، صبر، عشق، پایداری برحق و وهست حقیقت، پشتکار، مسولیت پذیری صداقت فداکاری و...ثمره ای ببار آورده که تا ثیر عمیق، گسترده و پایداری بر پیش رفت جامعه بشری بجا گذاشته است

اما سوال این است که آیا چنین حماسه و حماسه سازانی حی و حاضر در زمان ما وجود دارند؟اگر آری کیستند؟کجایند؟ابزار کارشان چیست؟ محتوا مضمون و ارزشهای که آفرید و خلق کرده اند کدامند؟چقدر آنها را می شناسم ؟با چه فاصله ای از آنها قرار داریم؟ تا کجا همدل، همراه، همکار و همانند آنها هستیم؟چقدر در خاق وایجاد این حماسها نقش و اثر داریم؟

آیا تنها باز پرداری و پناه بردن و تکیه کردن به حماسه های افسانه ای، داستانی، تاریخی و..کافیست؟حماسیه ای که ما باید برای خود وآینده گان بسازیم کدام است؟

چه پدیدار می آید؟

منوچهر مرعشی
28-12-2008
پشت هر چیزی را،
بی آنکه دیده شود باید دید
هرصدای بی حنجره ای را،
بی آنکه شنیده شود، باید که شنید
پشت هر چیزی را
بی آنکه خوانده شود باید خواند

پشت رقص برگ دست باد است
جای پا یش بعد توفان پیداست
زیر این برف نرم و سفید،
شب تاریک و زمختیست
پشت این بی صدا قد کشیدنها و خم شدن پشتها
صدای پای عبور زمان است

لای آن بوته آرام حرکتیست
پشت آن تپه سنگی آبادیست
بعد این صحرای سوزان آبیست
پس این گونه مردن، زندگیست
پشت پل نامرئ مرگ ،حیات است
پشت این دایره دنیا ی وسعیست
در این پیله تاریک وبسته پروانه ایست
پشت این سایه موجودیستت
درعمق این سکوت سنگین فریادیست
زیر این خاکسترخاموش آتشیست


پشت این برگ ریزان ترس زمستانیست
بعد این درد طاقت فرسا زایشیست
پشت این خیره شدن خیزشیست
پس این غرق شدن در فکرعملیست
پشت این دیدن خود در آیینه صدق تغیریست (خود شکنیست)
در این ذره ناچیز انرژی عظیمیست

پشت این اشک و لبخنده تو چیست؟
پس این گل دادن و دل دادن وخود رابه دست هستی سپردن؟
پشت این طرح و رویا و تخیلها ؟
پشت این بیتابی و پیگیری و عشق ورزی ؟
پس این صبر و کارو تلاش ؟
پشت این جستجو کردن وپرسیدن و پیش رفتن؟

پشت اینها چه پدیدار می آید؟

پرم از

قرنها دیکتاری، بی عدالتی، بی حقوقی، بی قانونی، استعمار، اسثمار، فقر،جهل ،خرافه و..
ما را( فرد و جمع) دچار انبوهی از مسائل و مشکلات کرده است . قبل از هر چیز باید این واقعیت هر چند تلخ و سنگین را خوب دید و به آن اعتراف کرد و از خواب خوش بیدار شد. سپس دست در دست، شانه به شانه، پا به پا، با دوستی ،تفاهم وپذیرش یکدیگر و با فرعی و اصلی کردن تضادها عاقلاانه و عشقانه و جانانه و مسولانه و علمی و عملی حول درد مشترکمان گردآییم و آن را به همت عالی خودمان حل کنیم . ورنه لاف زدن و زاری و تفرقه و نفی و بی عملی و حرافی محظ و بی مسولیتی و به انتظار غیره و معجره نشتن و تن دادن و ... مشکلی را حل نخواهد کرد.دردها بسی بسیار از گذشته تا حال. تاریخ سرزمین مردم ایران تا امروز بخصوص با حاکمیت سیاه ارتجاع مذهبی پر از درد است اما باید کاری در جهت رفع درد کرد...

پرم از حرفهای نگفته
پرم از فریادهای فرو خورده
پرم از زخمهای کهنه
پرم از کینه و عقده
پرم از خشمهای در بسته

بازکن پنجره ای رو به باغ
نیشتری بر دمله چرکین زن
برسان نوشدارو را
پر کن جامم را
ز شراب عشق
بستان ز من کینه ام را
پتکی کوب بر دیوار جدائ ها
سنگ سر راه را بردار
آبی بر آر از سینه چا
نقبی در دل خاک
باز کن قفل سکوت
لب بگشا
غزلی بسرا
دل انگیزسازی بنواز

پرم از گلهای نشکفته پرپر
پرم از دار و درفش
پرم از بالهای شکسته
پرم از دست و پاهای بسته
پرم از خانه های ویران
پرم از اجاقهای خاموش
پرم از قلبهای شکسته
پرم از پروانه های گر گرفته
پرم از روانهای پریشان
پرم از درد جدائ ها
پرم از دوری و غربت
پرم از رنج برادر
پرم ازپرپرشدن خواهر
پرم از سوختن مادر
پرم از سنگینی بار پدر

برخیز،
سنگی بزن بر شیشه جادوگر
پرواز پرنده را بیادش آور
و جایگاه رفیع انسان را در هستی
بر دار چوبی
بکوب بر طبل جنبش
شیپوری بزن در گوش آدم
زین کن و هی کن اسب کهر را
همچو رودی بخروش،بپیش
شیر دل باش در این جنگل وحشت
نوری بفشان بر خیمه تاریکی
آتش افروز در دل کوهستان
با شمشیر روشنای، پرده شب را بشکا ف

پرم از خواسته های حقه
پرم از آرزوهای نرسیده
پرم از رویا ها ی نیمه کاره
پرم از انقلابهای شکسته، بغارت رفته
پرم از از جا پای استعمار، بیگانه
پر پشتم از زخم دشنه
پرم از ویرانه های بجا مانده
پرم از قایقهای شکسته
پرم از اجساد غرق شده
پرم از خونهای بنا حق ریخته
پرم از درد زمانه

بنما راهی
بر افروز شمعی
بگشا بن بستی
بنشان بر لبم لبخندی
دستم گیر به دوستی
بزن بر شانه ام دستی
برویم پا بپا در این را
بدهیم زیراین بار شانه را
بشویم کمک کار
بیا با هم، به سر انجام برسانیم این کارزار

یاد او

دیشب ،
دستی نابکار
ستاره جوانم را
از دامن شب چید و با خود برد
و من تا دم صبح
همچوکودکی که مادرش راگم کرده بود
بی امان گریستم
تا شاید پس بیاورند ستاره ام را
اما ،
شب رفت و ستاره رفت و سپیده آمد
من ماندم و چشمهای خیس و یاد او

حالا وقتشه

تقدیم به جوانان دلیر و پر شورحماسه سازان بی ادعاء، نجیب ،شریف و پایدار.حامیان زندگی و ارزشهای انسانی و مبارزان اشرفی در این روزگار بد، قهرمانان صبور و متواظع در تحصن حمایت از حقوق حقه مجاهدین و مبارزین مردم ایران در ژنو: طلایه، حنیفه، سودابه،.. و از طریق آنها به همه نسل جوانی که در برابر هیولای وحشی ارتجاع مذهبی سینه سپر کرده اند و بی شک آخوند خونخوار و شیاد را بزیر خواهند کشید. آنان که نیروی امروز و امید فردایند.

زاری دیگه بسه
سرتو بالا کن
پاک کن اشکاتو
پاشو طوفان بپا کن
خودمون باید بگیریم حق مون

حالا وقتشه پاشو
دست بزن
پا بکوب
سینه سپر کن
بزیر بکش این جانیان
پاشو کارو یکسره کن
بگیر حق تو


تنهای و تفرقه دیگه بسه
بیا دستامونو زنجیر کنیم بهم
یکی شیم
قوی شیم
تا برسیم به خواستمون

حالا وقتشه، پاشو
دست بزن
پا بکوب
سینه سپر کن
بزیر بکش این جانیان
پاشو کارو یکسره کن
بگیر حق تو

سازش دیگه بسه
پاشو فکر چاره کن
آخونده شیاد و ییچاره کن
حکومت مال مردم
دست شیخ غاصب و کوتاه کن

حالا وقتشه، پاشو
دست بزن
پا بکوب
سینه سپر کن
بزیر بکش این جانیان
پاشو کارو یکسره کن
بگیر حق تو

حالا وقتشه
ما همه بشریم
حقوق بشر حق ماست
آزادی روح زنگیست
بزن این وضع و زیر و رو کن
پاشو شایسته زندگی کن

حالا وقتشه، پاشو
دست بزن
پا بکوب
سینه سپر کن
بزیر بکش این جانیان
پاشو کارو یکسره کن
بگیر حق تو

یه شهر داریم که حاضره
پر گردو دلیر و دره
رستم و سیمرغ باهامون
چرا بشینیم سر جامون

حالا وقتشه، پاشو
دست بزن
پا بکوب
سینه سپر کن
بزیر بکش این جانیان
پاشو کارو یکسره کن
بگیر حق تو

پاشو آتش بپا کن
این مذهب جهل و جور و ستم و
خاکستر کن
این غده چرکین و ریشه کن کن
پاک کن این لکه ننگ و
از دامن وطن

حالا وقتشه، پاشو
دست بزن
پا بکوب
سینه سپر کن
بزیر بکش این جانیان
پاشو کارو یکسره کن
بگیر حق تو

منوچهر مرعشی

ماندن در رفتن

کوله بارم را بسته ام
توشه راهم را برداشته ام
فکر هایم راجمع کرده ام
بند کفشها یم را بسته ام
آماده، آماده ام
باید اکنون برویم

ز مقصد، تنها تصویردل انگیزی
دارم در خیالم
نا شناس و نا هموار راهم
اماء:
راه دیگری هست آیا ؟
به مقصد می رسم من؟
کمینگاهیست در راه؟
چه کس این دام بگسترده؟
سر گردنه نا کسی بنشته؟
دیواری راه را بسته؟
صخره و کوه و دره های سهمگین سد کرده راه، را؟
صحرای سوزانی در راه فرش گشته؟
دریای توفانی در میان راهها بنشسته؟
جنگلی خوف انگیز قد علم کرده؟
از اهل قبر باید بگذریم؟
باید از تار عنکبوت غاره خانه پیر جادو گر رد شوم؟
ارواح بد را باید سر راه پس زنیم و با اسکلتها بجنگیم؟
.......
نمی دانم راه، چگونه است
یا چه پیش آید در راه

اما می دانم همین حالا باید بروییم


صدای زنگ کاروانی می خواندم از دور
دل می نوازد در سینه آهنگ سفر
گل سرخی ،سر پیچ میکشد خط انتظار
سرو سر سبزی، مرا می پاید آهسته
شاپرکی ،مرا دعوت میکند به باغ خود
چشم دوخته بمن کبکی، در شیبی تند
کوهی، بگشوده سوی من آغوش
عقابی که اوج می گیرد، مرا نظاره میکند
آن ستاره کوجک، هی بمن می زند چشمک
کرم شب تابی هی میگردد گرد من
قاصدکی سر می کوبد به پنجره ام
ندای مرا بنام می خواند سوی من
باد هی خبرمی آورد از هم رهان
همسفری، در راه هست پیش از من
دستی، سوی من پیش آورده دست
ناشناسی، مرا می شناسد بهتر ز من
دردرنم غوغای بر پاست
پر بیتابی و دلهره و شوق شیرین رفتنم
دگرم اینجا جای ماندن نیست
آخر خط است
هر چه بادا باد، باید اکنون بروم
ماندن و بودن من در رفتن است
پس راه می افتم بی درنگ
پا می گذارم در راه
در این شب یلدا
به امید فردا

هست توشه راهم
یاد یارانم
درد مردم
عهد وپیمانم
چند تای شعرو ترانه
با یک ساز شکسته
در کوله بارم دارم

اندکی تجرنه و آگاهی وبینش
واندیشه ای که برافروخته ام در این شب تار
می شناسم قد خود خوب و بد،راست و دروغ را
و دلی دارم که جهت یابیست صادق

دردرنم غوغای بر پاست
پر بیتابی و دلهره و شوق شیرین رفتنم
دگرم اینجا جای ماندن نیست
آخر خط است
هر چه بادا باد، باید اکنون بروم
ماندن و بودن من در رفتن است
پس راه می افتم بی درنگ،
پا می گذارم در راه
در این شب یلدا
به امید فردا

من و ستارها

من و ستارها

منوچهر مرعشی
18-12-2008
بیا بریم رو پشت بوم
دراز بکشیم رو به آسمون
تک بتک ستارها را بشماریم
مبادا از قلم بیفته یکیشون
دب اکبرو اصغر وهم صدا کنیم
تا بیان کمکمون
اسم انتخاب کنیم براشون
اسمی که باشه برازندشون
عین دخترا و پسرامون

شب بعد بیا ییم
همه شون و به اسم صدا کنیم
بپرسم از حال و روزشون
حسابی چاق سلامتی کنیم
سر بزنیم به خونه ها شون
گردش کنیم با هم تو کوچه ومحله شون
سیر که هم دیگه را دیدیم
به امیده دیدار به آسمون بسپاریمشون

از حالا هر شب این باشه قرارمون
تا چشمون افتاد تو چشمشون
تا شنیدیم صدای پاهاشون
زودی بدیم جوابشون
دستی تکون بدیم براشون
لبخندی بزنییم بهشون
بپریم رو به آسمون
دل بدیم به دستشون
دعوتشون کنیم به باغچه مون

چی اومده به روزمون؟!
چه بلای اومده سرمون؟!
مگه میشه ما باشیم و ستارها و این آسمون!
اونوقت رابطه ای نبا شه بینمون؟!
نشناسیم اونا را با اسم ورسمشون؟!
شب که میشه گپ نزنیم باهاشون؟!
نریم گاه گاهی مهمونیشون؟!
نیاند اونا به دیدارمون ؟!
چقدر ماها دور شدیم از ستارهای آسمون !
از خودمون، از این وآن، از دور وبرمون!
چرا این همه فاصله افتاده بینمون!
یه چیزی باید ما را بیاره بخودمون
از آسمون، یا از زمین، یا از درون خودمون

ستارها هر شب، از سر شب پیداشون میشه تو آسمون
هی ما را به اسم صدا می کنند
هی به ما چشمک می زنند
تمام شب تا به سپیده سحر پشت درمنتظرند
هر شب تا دم صبح این کارو تکرار می کنند
اونوقت ماها نشستیم تو خونه مون
قفل زدیم به دروازه دلمون
بستیم در و پنجره رو، رو خودمون
پرده کشیدیم رو سرمون
چشم بند زدیم به چشممون
پر کردیم از پوچی گوشهامون
افتادیم تو تختخوابمون
از خواب می خوایم تابرسه به دادمون

چقدر ماها دور شدیم از ستارهای آسمون!
از خودمون، از این وآن، از دور وبرمون!
چرا این همه فاصله افتاده بینمون!
یه چیزی باید ما را بیاره بخودمون
از آسمون، یا از زمین،یا از درون خودمون

شما عزیزان را بیاد من می آورد

آنگاه که سپیده از سحر سر می کشد هرگاه ستاره ای در دل تاریکی میدرخشد
آنگاه که دانه ای زیرسر سنگی جوانه می زند هرگاه که بلبل شوریده ای ز وصل گل می خواند

شما عزیزان را بیاد من می آورد

شعله باران

یاران،
این زمستان شعله باران است
با این آذرش چون آذرخش
آذرشسپ،
گشته پیدا در آسمان میهنش
چهره ایران آذرگون شده
وقت پایان آذرنگ مردم است
باید آذری گردیم بر بیت عنکبوت
تا بسوزانیم مسلک شیخ را در آذرکده

رخش رستم را به میدان میبرد
آرشش تیر دارد کمان
بال بگشوده سیمرغش در کوه قاف
شهر سیاوش حاضر است
سرمی کشید از خانه زرتشت آذر،این زمان
می زند آتش به جان سرد زمستان
وقت وقت آذر است
آذری باید شویم در این زمان
هر ایرانی باید آذربرزینی شود
تا پشت دست غاصب را
آذر نهیم
تا مذهب شیاد ظالم را
خاکستر کنیم
یاران،
این زمستان شعله باران است
با این آذرش چون آذرخش
وقت وقت آذر است
آذری باید شویم در این زمان
تا آتش زنیم جهل و جور را
امروز آذرجشن، روز آذر است
وقت پایان آذرنگ مردم است

منوچهر مرعشی
16-12-2008
آذرشسب:نام فرشته موکل بر آتش
آذرنگ:رنج و محنت
آذربرزین :نام یک اتشکده و یک پهلوان ایران باستان

قایق ران

قایق ران

در دل این دریای توفانی
می زند پا رو قایق رانی
می نوازند قایق نشینان انگار سازی

آن سوی دریا می راند
این قایق ران

چه هراس انگیز است این دریا
بی قایق و قایق ران

از دور در هوا،
می خوانند مرغان دریا :
این قایق،
که چنین میشکند امواج دریا را
کشتی نوح است انگار

ای ساحل نشینان،
خموش چه نشستید
نهراسید ز طوفان
دل به دریا بزنید
میرساند ما را
آن سوی دریا
این قایق و کشتی بان
آخر

منوچهر مرعشی
16-12-2008

با تو هستم تا هر کجا

بعد آن تردیدها
و پرس وجوها
افتادنها و برخاستنها
دگر نمی پرسم چرا؟
نمی گویم کجا؟
با تو هستم تا هر کجا

عرق ریزان و خاکی و زخمی
سر پیچ ناامیدی
تو را من یافتم
تو را من اکنون، یقین دارم

چو آفتاب ظهر تابستا نه
چو بوی نان تازه
چو رویای که می پوشد به تن جامه
چو پنداری که پر می کشد تا بیکرانه
چو دستی که دستم را گرفته
چو دیواری که بر آن داده ام تکیه

تو را من اکنون،
یقین دارم

چو عطرسپید شالیزارها
چو رقص زرد گندمزارها
چو خونهای ریخته یاران بر پای دارها
چو آبی که فرو می نشاند در من عطش را
چو صدای زنگ پای عبور مداوم کاروان ثانیها
چو خاکی که بر آن می نهم پا
جو ندای که مرا می کشد تا آسمانها

تو را من اکنون،
یقین دارم

چو اشک گرمی که می غلتد برگونه سردی
چوهوای بارانی
چو نی که می نالد ز دوری
چو تاری که می نوازد با سر انگشتی
چو شیپوری که میزند بانگ بیداری
چو الهامی که بمن سر می زند گاه گاهی
چو شوری که بر می خیزد از شعری
چو غوغای درون پیله ای
کزآن پر می کشد عاقبت پروانه ای
تو را من اکنون
یقین دارم

چو زخمی که بگشوده دهان
چو آهنگی که بر می خیزد از رویش
چو تکاپوی دانه در دل خاک
چو آرامشی کز دریا به ساحل میرسد
چو لبخندی که برلب می نشیند
چو عشقی که سینه عاشق را می شکافد
چو خوابی که بی صدا سر میرسد
چو پیری که کشیده دست سپیدش رابر سرو رویم
چو فانوسی که روشن کرده کلبه ام


بعد آن تردیدها
و پرس وجوها
افتادنها و برخاستنها
دگر نمی پرسم چرا؟
نمی گویم کجا؟
با تو هستم
تا هر کجا
تو را من اکنون
یقین دارم

زیباترین نقش و ترانه مرجان /

در سنین نوجوانی بود که اولین بار صدای مرجان را شنیدم . زنگ خاص و غم دلنشین نهفته در این صدا برای همیشه در دل وجان من باقی ماند.چند روز پیش مرجان را که از سرمای سخت خود را در پتوی پیچانده بود در کنار فریدون ژورک کارگردان و همسرمرجان را در جمع متحصنین یاران پایدار رزمندگان اشرف دیدم .این صحنه نظر مرا جلب کرد و بسرعت برق این جمله از قلب و ذهنم عبور کرد مرجان زیباترین نقش و ترانه اش را آفرید و این احساسم را بی ریا و بلافاصله به او گفتم تا یاد آوری کرده باشم که کجا ایستاده و چکار میکند گر چه ییشک خودش بهتر از من اهمیت و ارزش مواظعش را می داند اما دریغم آمد که این احساسم را با او و فریدون و خوانندگان این نوشته قسمت نکنم و این فرصتی شد تا بامرجان گپی برنیم.
لبخند صمیمی، نگاه زیبا و مهربان، تواضع، برخورد باز ودوستانه را در اولین برخورد با مرجان میتوان در او دید
مرجان می توانست هم با آخونها کنار بیاید و هم پس از خروجش از ایران به آغوش بازار هنر تجاری لوس آنجلس پناه ببرد و در ناز و نعمت و رفاه زندگی را بگذراند.مرجان به هر دودلیرانه وبا سربلندی نه گفت دربرابر هیولا سینه سپر کرد زندان و شکنجه را به جان خرید و به او تف کرد و به دنیای حقیر سود و سرمایه پشت کرد.در برابر آنها ایستادن در کنار مبارزان میهنش را در سخترین شرایط ترجیح داد و حنجره اش را صدای گلوبریدگان سرکوب شدگان و رزمنگان کرد.همه محبوبیت توانای و اعتبارش را بی هیچ چشم داشتی به مردمی تقدیم کرد که او را با خون دل در دامن خود پروراندند و امروز همان مردم به همت او و امثالش نیازمندند و مرجان با انتخابی آگاهانه و شجاعانه هم وفاداریش را اثنات کرد و هم از خود نقشی زیبا و جاودانه باقی گذاشت.
در گرماگرم نبرد، در روزگار بد، در دنیای حقیر، شاید ما چندان متوخه نقش امثال مرجان و فریدون ژورک نیستیم
اما در جای که افراد و جریاناتی پر مدعا و با سابقه یا زیر عبای ملا خزیده دست بوس و کاسه لیس شده اند یا لم داده در ساحل امن سرمایه تن لش به دگردیسی داده اند، انتخاب عمیقا انسانی و درست ایستادن و مبارزه کردن برای تغیر شرایط در چنیین دوره ای بسی ارزشمند و قابل تقدیر است.اگر در کسی هنوز انسانیت نفس می کشد باید از این نقش آفرینهای متواضعانه آموخت و انگیزه گرفت .
صورت ماه مرجان را می بوسم دست فریدون را می فشارم و هر دو را از صمیم قلب دوست دارم
منوچهر مرعشی
15-12-2008

از فلات ایران

منوچهر مرعشی 28-11 -2008 -

باد آمده بود
بغض کرده با موی پریشان
پرسیدم ز او:
خشمگینی؟
چه دیدی؟
چه شنیدی؟
ازکجا می آی؟
مشت پر توفانش را
کوبید بردرو دیوار
فریاد بر آورد:
از فلات ایران
http://manouchehrmarashi

برای الهام بانو پیامبر شعر

منوچهر مرعشی

26-11-2008

سر بزن

بازم بیا به من سر بزن

همیشه بیا به من سر بزن

وقت یا که بی وقت

از راه یا که بیراه

هر جور شده بیا

همیشه دلتنگتم

دردلم و روت باز می ذارم

همیشه منتظر شنیدن صدای پاهاتم

همیشه چشم براتم

اگه اومدی و بسته بود چشمام

بیا حتما به خوابم

خونه را جارو می زنم

گلدونا را آب می دم

باغچه را بیدار می کنم

درا را چار طاق وا میکنم

اگر نباشم برات علامت می ذارم

وقتی می آی خیلی خیلی شادم

هر جور بیای صفا تو

شاد یا که غمگین

تند یا پاورچین

آخه اینو خوب میدونم

وقتی میای همیشه

حرف تازه ای داری

برای گفتن

بیا اگر نیای

کزمی کنم فرو می رم می میرم

نمی دونی چقدر دوست دارم؟

باید بگم بیشتر از جونم

تو منو احیا می کنی

تو منو به خودم می رسونی

می دونم اگه من بخوام

تو من و تنها نمی ذاری

تو بی نهایت با وفا

حتا اگه دست وپات نباشه می آی

وبا سر در می زنی

تو آنقدر خوبی که حدی نداری

نمی خوام تورا بسنجم با این ترازوها

تو کجا اینها کجا؟

بذاراینها هر چه می خوان بگن بگن

نمی شه گفت چقدر تو زیبای

آنقدر که من همیشه از دیدنت حیرت میکنم

همیشه بیا به من سر بزن

وقت یا که بی وقت

از راه یا که بیراه

هر جور شده بیا

از خواب یک پرنده

با دست زرد پاییز

از راه کوچه باغها

همراه با مهتاب

از دست یک ستاره

با گرمی نگاه آفتاب

با یک چشم خندان

ازلای ابرهای پاره پاره

از قلبهای ویران

با کلمات زنده

با چرخش یک سیب سرخ بر شاخه

با یاد دیدن یک عکس قد یمی

در قابی کهنه و شکسته

ازدرد زخمی کهنه

با نشانهای بجا مانده

از اعماق قرون تیره

همراه با صدای زنجیر و تازیانه

با خاطرات تاریخ

از سفرهای خالی

انگار همه جا هستی حاضری

اگر بازم بگم چطور بیا

می شه یه عالمه

میترسم خسته ات بکنم

خودت بهتر می دونی

کی بیای چطور بیای

عزیزم، جان من بیا

گنده گویی های یک کوتوله

منوچهر مرعشی

در اینکه احمدی نژاد محصول نظامی است که خمینی موسس و تئوریسین آن بود، شک نباید کرد، مجموع ویژگیهای ارتجاع مذهبی در او متبلور است: ریا، دروغ، جهل، کینه توزی، سرکوبگری، جنایت، گنده گویی، پنهان شدن پشت پرده دین و مذهب، عوامفریبی و ...و... .خلاصه عصاره خمینیسم بعد از بیش از یک ربع قرن حاکمیت می باشد و بدرستی می تواند ادعا کند ادامه دهنده راه اوست. اما آنجا که احمدی نژآد می خواهد ادای خمینی را در بیاورد بسیار مضحک و زننده می شود.

خمینی و خمینیسم محصول شرایطی خاص

در یک شرایط خاص تاریخی داخلی و بین المللی، خمینی پس از عمری گوشه نشینی، با هوشیاری و با تشخیص درست موقعیت سوار برموجی شد که خود نقشی در ایجاد آن نداشت، و فرصت طلبانه، ایران ما را ربود و در جیب گشاد خود گذاشت.

انقلابی که در سال 1917 در روسیه تزاری عقب افتاده نیمه فئودالی رخ داد واین کشور را تبدیل به ابر قدرت جمهوری سوسیالیستی شوروی کرد چون موجی تقریبا سراسر دنیا را تحت تاثیر همه جانبه خود قرار داد و امید هایی در دلها برای ایجاد دنیای دیگر با روابط و مناسبات انسانی و غیر استثماری ایجاد کرده بود، به دلایل مختلف و از جمله مهمترین آنها سر بریدن آزادی در قلب کشور سوسیالیستی دیکتاتوری حزبی فساد اداری مقابله قطب سرمایه داری جهانی و.. در سالهای بعد از 1970 این جمهوری جوان بسرعت به دوران پوسیدگی و پیری خود رسیده بود، و گورباچف با برنامه های مانند پروستریکا از درون کشور شوراها، مرگ سوسیالیست موجود را به گوش جهانیان رساند. و این البته کم چیزی نبود. به دنبال آن موجی عظیم از سرخوردگی و البته بازبینی و تفکر و جستجوی راهای دیگربرای سعادت و رستگاری را در سطح جهانی ایجاد کرد. به هرحال سوسیالیست موجود دیگر انگیزه ای برای جنبش و تحول ایجاد نمی کرد، بلکه موجب افول آنها شده بود.

در سطح منطقه، ما نیز جنبش های ناسیونالیستی خودمان و عربی پس از حرکتی گذار ( مصدق، جمال عبدالناصر در مصر، احزاب بعثی سوریه، عراق و ...) به شکست رسیدند.

در داخل بعد از کودتا و کنار زدن مصدق، گرچه مخالفت با شاه ودکتاتوری وابسته ادامه می یابد،( نه تنها در سطح روشنفکری وسیاسی و ... بلکه منجر به ایجاد جنبش مسلحانه و تشکیل سازمانهایی چون مجاهدین و فدائیان می شود،) اما بر هرحال شاه و ساواک و ارتش بودند که حکم می راندند و فضا، فضای اختناق و سرکوب و استبداد بود و خمینی که چون عنکبوت در گوشه ای از عراق مشغول تار تنیدن بود تا طعمه را به تور بیاندازد، آنقدر هوشیار بود که این شرایط را زیر نظر داشته باشد ؛ سرخوردگی جهانی از سوسیالیست موجود، شکست جنبشهای ناسیونالیستی، دیکتاتوری پلیس، نظامی ، سلطنتی و سرکوب شدن شدید همه جنبشهای مترقی و روشنفکری و آزادی خواهی در داخل ایران، ...

و دراین میان شبکه مساجد و آخوندهای ریز و درشت مفت خور، و فرصت طب، لشکریان خمینی حاضر و سالم و ... زیر سایه اعلیحضرت شاهنشاه آریا مهر جولان می دادند، و با شیادی بوسیله مذهب و دین و ... بر قلب و اندیشه عوام حکم می راندند و خمینی در نجف خانه عنکبوتی ولایت فقیه را آهسته و زیر آبی بنا می نهاد. آزادی خواهان ایران که از همه نظر تحت فشار بودند اما دست از مبارزه و خواست خود برنمی داشتند و این البته داشت همه گیر می شد و خبرها به گوش جهانیان نیز می رسید...

آمریکا که در این زمان، گرداننده اصلی خارجی رژیم استبدادی سلطنتی بود، با روی کار آمدن کارتر دمکرات، برای جلوگیری از انفجار و رادیکالیسم موجود در جامعه استبداد زده ایرانی، با طرح حقوق بشر و آزادی، باعث می شود کمی در دیگ اختناق کنار زده شود و همین کافی بود تا خشم و نارضایتی فرو خورده مردم به هر بهانه ای فوران کند . جنبش تقریبا خود جوش مردم راه افتاد و چون بهمنی بزرگ و بزرگتر می شد . فرصت از آسمان غرب به خمینی تقدیم می شود و بی تردید در یک سازش و هماهنگی با خمینی، ابتدا او را در مطبوعات مطرح و بزرگ و رهبر می کنند و سپس قدرت را به او منتقل می کنند و با سلام و صلوات و حفاظت در حالی که هنوز دولت به اصطلاح قانونی بختیار بر سرکار بود، با هواپیمای ایر فرانس وارد ایران می شود، و برموجی از احساسات مذهبی، آزادی خواهی، ضد امپریالیستی و ... سوار می شود و خدایی می کند.

بی شک در لحظه پا گذاشتن این دیو فرشته نما بر خاک ایران، این سرزمین با تمام تاریخ چند هزار ساله اش با همه بزرگانش و عزیزانش، همه در این لحظه خون گریستند. چرا که خوب می دانستند در پس این شور و شوق و عشق سطحی مردم و در پس آن چهره به ظاهر روحانی و پیر،چه کابوس و چه هیولای خون آشامی خفته است که می رود تا بیدار شود و ویران کند.... تاریخ ما از همان لحظه وارد دوران دیگری شد، زخمی عمیق بر تن و جان هستی ما وارد شد که هنوز باز و خون چکان است..

حافظ در آن لحظه شاید غم انگیزترین غزلش را برای همه عاشقان و آزادگان و شادی طلب سرود... و خاک ایران از شمال تا جنوب و از شرق تا غرب بخود لرزید، و همه خونهای ریخته دست جهل و کینه و ستم و تفرقه و فقر... دوباره جوشیدند، و همه مبارزان تاریخ ما همراه با بزرگان انسانی ما به تحرک در آمدند.. و آن لحظه هنوز تمام نشده است. بگذریم کمی از موضوع خارج شدم.

به هرحال در چنین بستری بود که خمینی مطرح می شود، ظهور می کند، حاکم می شود، خدائی می کند و خمینی می شود، خمینیسم.

دوران جدید، انسانهای متفاوت، ارزشهای نوین

گرچه هنوز آخوند ها حاکم هستند آن شرایط و دوران اما عوض شده. در این عمر کوتاه، چنان تغییراتی در سطح جهانی رخ داده است که واقعا گاه من حیرت می کنم، تغییراتی که هر کدام با خود مجموعه ای از تحولات را به همراه آوردند . و جامعه انسانی همچنان دارد در مسیر پر پیج و خم خود علی رغم همه سختیها و موانع به پیش می رود. همه انسانها دارند به هم نزدیک و با هم یگانه می شوند ما داریم به اصل انسانی خود نزدیک و نزدیک تر می شویم ...

اما در سطح داخلی به عیان می توان دید که ایران در آستانه یک تولد دوباره قرار دارد ، با همه سیاهی و تباهی و فقر و رذالتی که به علت عمده حاکمیت ارتجاع مذهبی نصیب جامعه و مردم و فرهنگ ما شده است اما بی تردید این مردم، مردم سال 1357 نیستند، اینها درد زایمان است، ایران دارد دوباره متولد می شود، آزادی خواهی، جهل زدایی، کنار گذاشتن ارتجاع مذهبی در همه زمینه ها ، حقیقت جویی، بازبینی همه جانبه تاریخی ، سیاسی ، فرهنگی، اخلاقی ، مذهبی و ادبی و ... خودیابی، بخود آمدن، کشف ارزش و حق انسانی هر فرد و .... اینها حالا دارد اجتماعی و همه گیر می شود، دارد تبدیل به مقولات آشنا، خواستنی، ضروری، پراهمیت و ...می شود.

گویی طوفانی از آگاهی و تجربه و اطلاعات و ... دارد انسانها را به زیر یک سقف می راند، تا همدیگر را ببینند، بشناسند، احساس کنند، دوست بدارند، بخود آیند، به یگانگی با خود و با دیگر همنوعان برسند...در چنین دورانی

گنده گویی های عصاره ارتجاع مذهبی احمدی نژاد بیش از هر چیز مسخره ومشمئز کننده است.

غنچه

منوچهر مرعشی

19-11-2008

غنچه ای در معبر باد

لب بگشود

وگل شد

در گلوی باد

زیبایی را سرود

بر سر راه

جلوه گر شد

بهر عابران،

به زبان گلها ،

سخن می راند

او با حرفش یکی بود

زیبا بود عین گفته اش

قاطع با هستیش

گفت زیبایی هست

وبرسر حرف خویش

چندان پای فشرد

تا پرپر شد