انسان ایرانی

انسان ایرانی
با وجوده اینکه نزدیک به 3 دهه و هزاران کیلومتراز وطن و مردمم دور هستم اما این روزها چنان خودم را نزدیک به خاک و مردم شریف و دلیر و مهربان ایران احساس می کنم که انگار در کنار آنها صدای طپش قلب و نفسهایشان را در هنگامه نبرد و جان سپردن می شنوم و حس می کنم.متاسفانه انسانهای جهان ما آنطور که بایسته و شایسته است در سطحی گسترده و جهانی حساسیت لازمه انسانی را نداریم و گرنه باید امروز همراه با مردم ایران بعنوان انسانهای از این کره خاکی که برای رسیدن به حقوق انسانی خود قیام کرده اند بر می خاستیم.فراتر از هر چیز آن حساسیت و همبستگی انسانی است که باید در همه ما بر انگیخته و نهادینه و تثبیت شود تا بتوانیم جهانی دیگر و زندگی بهتر و انسانی شاسته تر داشته باشیم. به حمایت ازانسان ایرانی برخیزیم .
صدای قلبت را
می خوانم
رنگ لبخندت را
می شناسم
کبوتر کلامت
می پرد در خانه خیالم
آواز پای پلکت
خواب سالیان ز سرم می پراند
شبنم اشکت
رویاهای خفته ام را بیدار میکند
شقایق خونت
مرا به دشت شورش می برد
مهربانی دستهایت
مرا بدست شادی می رساند
پتک گامهایت
مرا با پیمان پیوند میزند
پریشانی زلفت
مرا به دنیای شور میبرد
نفسهایت
بوی باغ گل پروانه را دارد
زیبای رخ ماهت
روزنه ای رو به هستی می گشایید
دوستت دارم
و
هیچ چیز
مرا از تو جدا نمی کند
نه دستهای طویل راه ها
نه پاهای بی رحم زمان
نه چشمهای خیس دریا
نه حرفهای سنگی کوه
نه تیغ زهر آگین زبان
نه شمشیر خونین تزویر
نه پوستین پوسیده تقدیس
نه تاریخ پوشیده دروغین
نه حصارهای جغرافیای اسیر
نه رنگهای سرخ و سبز و سفید
نه مرزبندیهای محدود بیهوده
نه خط کشیهای حقیر
نه اندیشه های فشل
تو با منی
من با توام
انسانیم و
ایرانی
منوچهر مرعشی
18-06-2009