ستاره را
بر سینه شب می دوزند
تا آسمان نترسد
خورشید را
به زمین می بخشند
تا زندګی باشد
باران را
به خاک می رسانند
تا ګل ګل دهد
اندیشه را
پر می دهند
تا پرواز کند
احساس را
می ګشایند
من خود را
به تو می رسانم
دستت را
به دوستی می فشارم
و
دلم را
به افق روشن نګاهی
پیوند می زنم
تا نمیرم
۲۱-۰۴-۲۰۱۰
منوچهر مرعشی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر