قایق ران،
یک نفس شط شب را طی کرد.
دستی روشن،
پرده از چهره ماه آسمان،
برداشت.
سپیده،
با خورجینی پر آواز تازه،
از راه رسید.
من و خورشید،
از شادی
در پوست خود نمی ګنجیدیم.
منوچهر مرعشی
۱۴-۰۴-۲۰۱۰
ارسال یک نظر
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر