نا گاه چو ندایی بر پنجره دل کوبیدی
تا پنجره را بگشودم تو نبودی رفته بودی
داغ حسرت دیدار تو سخت بر دل ماند
در و پنجره دل همچنان باز بماند
شاید زمانی از جای خبری از تو بیاید
من ماندم و دوری و جدایی و تنهایی
همه چشم و گوش و هوشم امید که باز آیی
منوچهر مر عشی
۰۴-۰۶-۲۰۲۰
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر