برای مادر کوشالی زنی سرشار از عواطف انسانی، مبارزی پایدار ،سمندری که تمام عمر در آتش عشق مردمش زیست و با یاد و دور از آنها در خاکی غریب تن به خاک سپرد.
ګرم شادی
ماه،
تنهاهیش را با من قسمت کرد
آسمان سایه اش را
صحرا سکوتش را
ابر بغضش را
باران ترانه هایش را
خاک تمنایش را
رود رویاهایش را
دریا دلش را
و
برنده ای در ګذر طوفان
آرزوهایش را به من سپرد
من،
بر پاهای خود ایستادم
دستهایم را رها کردم
تنهایی را جمع کردم
سکوت را صدا کردم
رویاها را سر کشیدم
آرزوها را پرواز دادم
خرد را بر افروختم
و
بر بال خیال
تا بام جهان پر کشیدم
اینجا،
سکوت و سایه و رویا و تنهاهی
خیال و آرزو و تمنا و ترانه
برګرد سفره ستاره ها
در ضیافت خدا
ګرم شادی اند
منوچهر مرعشی
۳۰-۰۹-۲۰۱۰
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر