باز این درخت ایستاده
مرا می خواند
بر دوش گرفته
همه بار زمستان
ریخته زیر پایش
زنجیر زرد زمان
بسته به سر انگشت خویش
پای تند توفان
بر شانه هایش
پرمی کشند یاد آشیانه ها
رد پای قلبهای سرخ
مانده بر پیکرش
ریشه گسترده
تا دل سفرهای فصول
بر پیشانیش نشته
گرد رنگین کمان
اینک این درخت ایستاده
در حصار غول بیابان
مارا می خواند
منوچهر مرعشی
23-09-2009
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر