سپیده،
بر شانه های سیب نشته
سرو،
در آغوش سحرسر برده
آسمان،
نقاب از چهره برداشته
ستاره،
رخت سفر بسته
ماه،
رخ پنهان نموده
باد،
می گذرد ز هر آشیانه
کوچه،
مشت خویش گشوده
خواب،
گریخته از سرهر خانه
سوسن،
لب به سخن باز کرده
نرگس،
چشم روشن بدیداریار گشته
شقایق،
دست در دست شادی نهاده
باغ ،
غزال خوان شده
دشت،
پوستین طلایی پوشیده
کوه،
لب نور را بوسیده
بیابان،
فرش آفتابی گسترده
شهر،
رو بنده گشوده
جنبش،
چشمه چشمه جوشیده
قیل وقال،
در هوا پر کشیده
کاروان،
روشنایی سوغاتی آورده
عطر این خبر،
همه جا در مشام نسیم پیچیده:
شب،
نداره چاره
صبح،
با سوران سر رسیده
27-08-2009
منوچهر مرعشی
