دانایی دانه

دست بر تن خاک می کشم

ودانایی دانه رابه درک می سپارم

بر ګونه آب بوسه میزنم

و سخاوت باران را می نوشم

در فضا پرکنده می شوم

وحرمت حیات راسجده می برم

عواطف علف را ګره می زنم

واحساس سبزه را می پراکنم

خیال پرنده را پر می دهم

واز خواب ګل رویا می چینم

فکر شب را آشفته می کنم

و برګیسوی شبنم شانه می کشم

خشم طوفان را فرو می برم

وسخن سینه سرخ را به سخره می دوزم

بر آستان تاکستان می ایستم

وشعور شعر را سر می کشم

روزی،

دلم را می سپارم به نی لبکی

وخاطره ام را به باد می دهم

شبی،

دست ماه را می ګیرم

وبی خبر به تماشای هستی می روم

منوچهر مرعشی

۱۳-۰۶-۲۰۱۰