هر بار
که اشکهای قلبم می شکنند
دو باره
از میان بر می خیزم
و
خشمم را
از پنجره دل
در رود زندګی
می تکانم
و
دلم را
به نوازش روشن لبخند سپیده
پیوند می زنم
و
سرم را
به ستاره ها
می سایم
و
امیدم را
در مزرعه عشق
می کارم
و
اعتمادم را
با دستهای آبی باران
را می شویم
و
دستهایم را
با ترانه های چشمه ها
آبیاری می کنم
تا دوباره سبز شوند
۲۶-۰۲-۲۰۱۰
منوچهر مرعشی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر